Projekt „Studia nad unowocześnieniem tkaniny ludowej” zakłada badanie i reinterpretację tradycyjnych wzorów i technik stosowanych w tkactwie ludowym, w celu ich dostosowania do współczesnych potrzeb i estetyki. Główna inspiracja pochodzi ze zbiorów Podlaskiego Muzeum Kultury Ludowej, które posiada bogaty zasób tkanin przekazanych przez mieszkańców Białegostoku i okolic. Te zbiory są świadectwem tradycji tkackich regionu Podlasia, które cechuje różnorodność wzorów, technik i materiałów.
W tym projekcie kluczowe jest pogłębione badanie tych zbiorów. Oznacza to analizę wzorów, kolorystyki, technik tkackich, a także rozumienie kontekstu kulturowego, w jakim powstawały. Zrozumienie tradycyjnych metod produkcji i estetyki pozwala na zachowanie autentyczności, a jednocześnie stwarza możliwość adaptacji wzorów do współczesnych form użytkowych. Przykładowo, dawne motywy, które zdobiły tkaniny dekoracyjne czy odzieżowe, mogą znaleźć nowe życie w projektowaniu nowoczesnych tekstyliów, jak obicia meblowe, akcesoria modowe czy elementy dekoracyjne do wnętrz.
„Unowocześnienie” tkaniny ludowej oznacza więc transformację jej tradycyjnej formy na potrzeby współczesnych odbiorców, przy jednoczesnym zachowaniu szacunku dla jej oryginalnego charakteru i wartości kulturowych. Może to obejmować zmianę skali wzoru, dostosowanie kolorystyki do współczesnych gustów, a także eksperymentowanie z nowymi materiałami, które lepiej odpowiadają współczesnym standardom produkcji i użytkowania.
Projekt ten ma też znaczenie społeczne i kulturowe. Poprzez włączenie w proces zbiorów przekazanych przez mieszkańców Białegostoku, docenia on ich wkład w ochronę dziedzictwa kulturowego regionu. Jest to forma uznania dla ich roli jako strażników tradycji, a jednocześnie pozwala na stworzenie pomostu między przeszłością a teraźniejszością. Tego rodzaju inicjatywa może promować lokalną tożsamość kulturową, wzmacniając poczucie przynależności do regionu i budując więź między tradycją a nowoczesnością.
„Studia nad unowocześnieniem tkaniny ludowej” to projekt, który łączy badania nad tradycyjną kulturą materialną z nowoczesnym projektowaniem, stawiając na dialog między dziedzictwem a współczesnymi potrzebami estetycznymi. Dzięki temu może przyczynić się do zachowania i ożywienia lokalnych tradycji tkackich w nowej, świeżej formie.
