Przez dziesiątki lat stanowiła główny resortowy ośrodek informacji w dziedzinie rolnictwa i gospodarki żywnościowej. W jej skład weszły dwa Oddziały: w Puławach i Bydgoszczy. Od początku nadzór nad Biblioteką sprawował minister rolnictwa, który powoływał i odwoływał dyrektora. Pierwszym dyrektorem został Tadeusz Żeligowski (1908-1990), który stworzył bibliotekę naukową na wzór podobnych placówek centralnych na zachodzie Europy.
Statut Centralnej Biblioteki Rolniczej został zatwierdzony 30 listopada 1955 r. Nadrzędnymi celami działalności Biblioteki było gromadzenie dorobku polskiego piśmiennictwa rolniczego oraz podstawowych publikacji zagranicznych z zakresu rolnictwa i nauk pokrewnych. Oprócz gromadzenia piśmiennictwa fachowego, przechowywania, konserwacji i udostępniania zbiorów bibliotecznych, statut zobowiązywał Bibliotekę do prowadzenia działalności informacyjno-bibliograficznej, dokumentacyjnej i wydawniczej. Ponadto powierzono jej odpowiedzialne zadanie koordynowania prenumeraty zagranicznych czasopism fachowych dla bibliotek naukowych w resorcie rolnictwa. W późniejszym czasie, na mocy kolejnych statutów, zakres działalności ewaluował i dochodziły nowe zadania, m.in.: koordynowanie prac w Systemie Informacji o Gospodarce Żywnościowej (SIGŻ), współpraca z odpowiednimi międzynarodowymi i krajowymi instytucjami, prowadzenie praktyk zawodowych dla uczestników różnych szczebli kształcenia w zakresie bibliotekoznawstwa i informacji naukowej, działalność naukowo-badawcza, dydaktyczna, a nawet wystawiennicza i popularyzatorska.
Centralna Biblioteka Rolnicza rozpoczęła działalność w sprzyjających warunkach, w okresie zapotrzebowania na wiedzę rolniczą, wynikającą z rozwoju rolnictwa w powojennej Polsce. Odziedziczyła uporządkowany przez Centralny Instytut Rolniczy księgozbiór liczący 88642 woluminów wydawnictw ciągłych i 41628 woluminów czasopism, a także wspaniały, częściowo już wyremontowany po zniszczeniach wojennych, gmach pomuzealny przy ulicy Krakowskie Przedmieście 66.
Fotografia wyróżniona – Janusz Brzozowski, ok. 1980 r.
Tekst – Daniel Kamiński
